Πέμπτη βραδάκι,γύρω στις 8, κατηφορίζω προς Κολωνάκι για να συναντήσω την αγαπημένη μου Ελπίδα.Με αυτό το κορίτσι είμαστε φίλες και συμμαθήτριες από το νηπιαγωγείο και δεν έχουμε χαθεί ποτέ!! Την Ελπίδα την αγαπώ και τη θαυμάζω για πολλούς λόγους, αλλά πιο πολύ για την ικανότητά της να βάζει πολύ υψηλούς στόχους και τους κατακτά!
Θυμάμαι στο σχολείο τη γυμναστικού που την είχε εξαιρέσει από τους παραδοσιακούς χορούς γιατί "έσερνε τα πόδια της " κι εκείνη, μετά το Λύκειο, πήγε σε σχολή χορού παράλληλα με το Πανεπιστήμιο - στο οποίο πέρασε 1η!! - και την καριέρα στελέχους στον τραπεζικό κλάδο, και 12 χρόνια αργότερα πήρε και το Πτυχίο της Χορογράφου!! Τα τελευταία χρόνια την Ελπίδα την έχω ταυτίσει στο μυαλό μου με την Κάρι Μπράτζο (Sex And the City, you know) κι αυτό γιατί είναι αδύνατη, μικροκαμωμένη και με ακαταμάχητο στυλ!!
Έχουμε δώσει λοιπόν ραντεβού με το κορίτσι μου, για ένα κρασί και λίγο κους-κους τα δυο μας, πριν πάμε στην παρουσίαση του βιβλίου μιας άλλης, επίσης καλής φίλης και συμμαθήτριας, σε κεντρικό ξενοδοχείο των Αθηνών ιδιοκτησίας της οικογένειας της συγγραφέως για περίπου μισό αιώνα. Η εκδήλωση, το απαύγασμα της κοσμικότητας των προηγούμενων δεκαετιών με τον μετρ του savoir vivre στην παρουσίαση και την "Πριγκίπισσα Τατιάνα της Ελλάδος" -όπως την προσφώνησαν- να προλογίζει το υπέροχο κατά τα άλλα βιβλίο της αριστοκρατικής μου συμμαθήτριας!
Και κάπου εκεί, ανάμεσα στα ψαγμένα finger foods, τους παλιούς συμμαθητές και τους κοσμικογράφους του εγχώριου τύπου, θυμήθηκα την πρώτη μου αποβολή στη Β' γυμνασίου, την οποία την φάγαμε με την Ελπίδα γιατί ανταλλάζαμε "χαρτάκι" και το κάναμε τόσο απροκάλυπτα οι άχρηστες που φυσικά το έπιασε ο καθηγητής!! Μεγάλη ιστορία τα "χαρτάκια" στο σχολείο, τα θυμάσαι κοπελιά μου?
Εκεί μέσα έχουν καταγραφεί χιλιάδες γεγονότα της εφηβικής προσωπικής μας ζωής μαζί με τα πρωτόγνωρα -τότε- συναισθήματα της καψούρας για το άτριχο ακόμα αγοράκι που περνιόταν και για top γκομενάκι, της δεδομένης συστολής που μας προκαλούσε ο φόβος μιας ενδεχόμενης απόρριψης, αλλά και της αχόρταγης ανάγκης να ανακαλύψουμε τα "μυστικά της ζωής" !! Και τώρα που το συνειδητοποιώ, αυτά τα συναισθήματα με συνοδεύουν ακόμα... ή που έχω παραμείνει έφηβη κι αυτό είναι υγιές, ή που είμαι εντελώς ανώριμη και κάτι θα πρέπει να κάνω γι αυτό...Μάλλον θα επιλέξω την πρώτη εκδοχή και θα προχωρήσω παρακάτω διευκρινίζοντας ότι την αποβολή δεν τη φάγαμε επειδή γράφαμε χαρτάκι εν ώρα μαθήματος, αλλά διότι η Ελπίδα, από την αγωνία της να μην το διαβάσει ο καθηγητής δημοσίως, άρχισε να του λέει μαλακίες τύπου "είναι φασιστικό αυτό που κάνετε,δεν σας επιτρέπω, το χαρτάκι είναι προσωπικό μου δεδομένο" και άλλα τέτοια κουλά...και κάπως έτσι καταλήξαμε στον Γυμνασιάρχη!!
Βλέπεις, ο συγκεκριμένος γραπτός διάλογος αναφερόταν φυσικά σε γκόμενο (περιέργως δεν θυμάμαι σε ποιόν!!), και περιείχε το όνομα του συμμαθητή συνοδευόμενο από τον extreme χαρακτηρισμό "μαλάκας", ανεπίτρεπτο να εκφραζόμαστε τοιουτοτρόπως, οπότε, και στο γραφείο θα καταλήγαμε ούτως ή αλλιώς και ρόμπα θα γινόμασταν στην τάξη!!
Μη στα πολυλογώ, διήμερη φάγαμε εν τέλει!! Την πρώτη μας...εννοείται καλέ ότι ακολούθησαν κι άλλες...μία το χρόνο ανελλιπώς!! Εννοείται ότι ο μπαμπάς μου ακόμα νομίζει ότι ήμουν άρρωστη εκείνες τις μέρες που δεν πήγαινα σχολείο.Ας είναι καλά η μανούλα, που ήταν και γιατρός, αλλά κυρίως "συνεργάσιμη" -όπως όλες οι μανούλες- και με κάλυπτε πάντα και μου δικαιολογούσε και τις απουσίες!!!
Λες γι αυτό να έχω καταλήξει να ζω πάλι μαζί της στα 35 μου??
Τι να πω? Θα δείξει...
Love,
Kάτια
Φτιάξε καφέ και κάτσε,σου έχω πολύ hot κουτσομπολιό!!
Γυναίκα της ηλικίας μας και της κατηγορίας σύζυγος,μητέρα κλπ έχει γκόμενο!!
Και σιγά το κουτσομπολιό θα μου πεις, αφού ως γνωστόν γίνεται του Beverly Hills και είναι κοινό μυστικό,και θα συμφωνήσω μαζί σου,αλλά η ιστορία έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον...
Ο τύπος ψηλός, γοητευτικός ,άγριο αρσενικό,αξύριστος αλλά όχι βλαχοχίπστερ - φρίκουλο ,γυμνασμένο κορμί -όχι σφύχτης- γύρω στα 30 !! Ω,ναι, καλά το κατάλαβες κοπελιά μου, είναι μικρότερος!!
Κι έχει πάθει την πλάκα του το τεκνό με τη MILFάρα ,που εννοείται ότι δεν θα σου πω ποια είναι,για ευνόητους λόγους, αλλά ξέρω ότι καίγεσαι να μάθεις το story!!
Γνωρίζονται λοιπόν προ κάποιων ετών μέσω κοινών γνωστών και προσφάτως "συναντιούνται" στο fb. Αρχίζει λοιπόν άσχετη χαλαροκουβεντούλα με μηνύματα περί ανέμων και υδάτων,αλλά έλα που την ακούει κάπως ο πιτσιρικάς με την άνεση και τη σιγουριά της γριάς της κότας και σου λέει "εδώ υπάρχει ζουμί"...
Αλλά κι η δικά μας, μη νομίζεις, ενώ κρατιέται στο ύψος της, γιατί είναι και μια κιουρία όπως όλες μας άλλωστε, γούσταρε το διακριτικό αρχικά φλέρτ του πιτσιρικά που τάραξε τα νερά της κατσαρόλας και της μπουγάδας με τα σώβρακα του Μήτσου, και τώρα ανυπομονεί όταν βλέπει το πράσινο λαμπάκι στο κινητό ν'αναβοσβήνει κάθε τρεις και λίγο,ενώ κρυφοχαμογελάει με τις κίνκυ προσφωνήσεις που χρησιμοποιεί το "κωλόπαιδο" όταν της απευθύνεται...Και παίρνουν φωτιά τα messager,τα Viber και τα what's up, γιατί όπως καταλαβαίνεις έχει γίνει και master της τεχνολογίας η μοιραία τεκνατζού και βιώνει την απόλυτη virtual ηδονή!!
"Βασανίζομαι" ,να της λέει το γκομενάκι και να την παρακαλάει κάθε τόσο να τη δει λίγο στο skype αμακιγιάριστη υποτίθεται (ένα ρουζάκι και μια μάσκαρα τα βάζει) με το σιθρού νυχτικάκι-κομπινεζόν και να παίρνει "δουλειά για το σπίτι"!!
Είναι λοιπόν πόσος καιρός τώρα που παίζονται ιντερνετικά, αλλά όταν φτάνει το πράγμα στο "πότε θα τα πούμε από κοντά" η μαντάμ γίνεται Λούης...κι αντί να ξενερώσει ο τεκνός,καψουρεύεται περισσότερο!! Εμ, αυτά παθαίνεις κοπελιά μου όταν καβατζώσεις κάποια χρονάκια και δεν είσαι πια η πιτσιρίκα μεν, ευκολοδιαθέσιμη δε, γκομενίτσα από τις οποίες βρωμάει ο τόπος και δεν προκαλούν και κανένα ενδιαφέρον στον αυθεντικό άντρα κυνηγό. Ενώ η γυναίκα η έμπειρη, όπως και να το κάνουμε, το 'χει το παιχνίδι του μυαλού... που καταλαβαίνει τι ανεβάζει την τεστοστερόνη του "ασθενούς" και αφού έχει ρίξει ένα τσακωμό, γιατί του 'χει σπάσει τα νεύρα με τις αμφιβολίες και τους ενδοιασμούς της για την πραγματοποίηση των φαντασιώσεων τους, εκεί του στέλνει μια ημίγυμνη φωτογραφία (από το λαιμό και κάτω φυσικά) και εισπράττει την "πληρωμένη" απάντηση
"Γ@μώ το Χρ...ό σου, θα σε σκίσω!"
Είπες τίποτα??!!
Love
Κάτια
Χειμωνιάζει κοπελιά μου, κι όσο χειμωνιάζει τόσο εμένα το μυαλό μου τρέχει σε άστρα,φεγγάρια κι αμμουδιές...
Ίσως γιατί μου λείπει η επαρχιακή κωμόπολη και οι ξέγνοιαστες βραδιές της με τους φίλους της καρδιάς μου, τους όμορφους ανθρώπους και τα τραγούδια τους που τα λούζουν τα καλοκαιρινά φεγγάρια... Ίσως πάλι γιατί το χειμώνα τη θες πιο πολύ τη συντροφιά, και το τζακάκι με το ποτάκι θέλουν μοιρασιά...
Ίσως και μόνο γιατί έχω δει πολλές ειδήσεις τις τελευταίες μέρες και μόνο πόνο συναντώ, θλίψη και σιωπή...όχι όμως ησυχία, όχι γαλήνη...μόνο σιωπή...Αυτή την επικίνδυνη, βουβή σιωπή που σε κάνει να σκέφτεσαι"πότε θα ξεσπάσει η καταιγίδα?"
Βλέπεις ανθρώπους νοικοκυραίους, κυράδες παστρικές,πρόσωπα καθαρά,μάτια γυάλινα...βλέπεις παιδιά...μικρούς αγγέλους να τους φέρνει το κύμα στις πόρτες των σπιτιών...στις "δαντελένιες ακρογιαλιές" αυτής της όμορφης και παράξενης πατρίδας που λέει κι ο ποιητής...και καλά τα λέει, γιατί ωσάν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα...
Που σπαράζει σαν το πληγωμένο θηρίο που τη μια στιγμή γλύφει τις πληγές του και την επόμενη σβερκώνει και θηλάζει τ'ορφανό της διπλανής αγέλης...
Έτσι νιώθω...
Γιατί όλα είναι μέσα στο παιχνίδι της ζωής...κι αυτές τις μέρες ζούμε σε ρυθμούς προσφοράς...γιατί έτσι είμαστε οι άνθρωποι,οσμιζόμαστε την ανάγκη του άλλου σαν τα λαγωνικά και τρέχουμε ν' απλώσουμε το χέρι. Και θα μου πεις "δεν είναι όλοι έτσι..." "και τι με νοιάζει?" θα σου πω, "εγώ μόνο αυτούς βλέπω,οι άλλοι δε με αφορούν, δεν χωρούν στον κόσμο μου...δεν τους θέλω ρε παιδί μου,πώς το λένε..." Εγώ βλέπω μόνο τον όμορφο, τον ασυμβίβαστο που περπατά με το κεφάλι ψηλά και κοιτά πάντα τον ήλιο,εγώ αγαπώ τον Άνθρωπο και τέτοιος θέλω να 'μαι...
Και ξέρω ότι το θέλεις κι εσύ...
Από μικρή μου άρεσαν τα Χριστούγεννα,τα αγαπούσα...όχι για τα δώρα...άλλα ήταν εκείνα που έκαναν τα παιδικά μου μάτια να γυαλίζουν...ήταν η ζεστή ατμόσφαιρα, το σπίτι που μοσχοβολούσε,το ξημέρωμα που μ'έβρισκε ξάγρυπνη παρέα με συγγενείς και φίλους,τα ζωντανά φωτάκια...η προσμονή...ο Άη-Βασίλης που πάντα έφερνε τα δώρα του αλλά δεν τον είχα δει ποτέ...
Θα σου πω το μυστικό μου κι ας με κοροϊδέψεις...Εγώ θα σου το πω!
Πιστεύω στον Άη-Βασίλη!!! Και ξέρεις γιατί? Γιατί τώρα που μεγάλωσα (λέμε τώρα), κατάλαβα ότι με αυτόν τον μάγκα Άγιο συμβαίνει το εξής μαγικό : μπορείς πάντα να τον περιμένεις κι αν τον πιστεύεις πραγματικά έρχεται κιόλας,πάντα (τσεκαρισμένο αυτό που σου λέω), μπορείς όμως όποτε θέλεις να παίρνεις εσύ το ρόλο του και να πηγαίνεις όπου αγαπάς...και ξέρεις τι? νιώθεις τα ίδια υπέροχα συναισθήματα και στις δύο περιπτώσεις!! Αυτό για μένα είναι μαγεία!!
Φέτος λοιπόν τα φερε έτσι το πράγμα να πιάσουμε δουλειά λίγο νωρίτερα, από τώρα, έτσι για να μπαίνουμε στο κλίμα, και να δώσουμε ότι μπορούμε, άλλος χρόνο, άλλος ρούχα, άλλος τρόφιμα κι όλοι μαζί το χέρι και πολλή αγάπη...
Και να δεις που φέτος θα 'ρθει ο Άη -Βασίλης και σ'εμάς...κοντοζυγώνει, εγώ στο λέω!!
Love,
Κάτια
Είναι και κάτι μέρες βρε παιδάκι μου, που αυτός ο πονοκέφαλος σου τρυπάει το μυαλό,το όποιο μυαλό έχει απομείνει τέλος πάντων...και είναι τότε που αισθάνεσαι πιο έντονη παρά ποτέ τη ανάγκη να χαθείς...
Δεν ξέρω για σένα κοπελιά μου,εγώ πάντως ,όταν θέλω να ξεφύγω από τη ζοφερή πραγματικότητα, καταφεύγω στο ένδοξο παρελθόν!!!
Το 'χεις καταλάβει μάλλον...
Και τι πιο ένδοξο στη ζωή μας από τα νεανικά καλοκαίρια...?
1997 λοιπόν, απόφοιτος λυκείου πλέον,διακοπεύω στο γνωστό καλοκαιρινό θέρετρο με όλη την τρελοπαρέα...Μόνικα,Βανέσα, η αδερφή μου με τον γκόμενο και λοιποί "συγγενείς"...
Εγώ επιτέλους έχω μια κανονική σχέση,με τον Πάνο(τον playboy τσέπης που σου λεγα τις προάλλες) από το Πάσχα του ίδιου έτους, αφού είχα επιστρέψει από την 5ήμερη του σχολείου στη Ρόδο...Γνωριστήκαμε, ερωτευτήκαμε, πήγαμε και 15 μέρες διακοπές στο νησί μου...αξέχαστα περάσαμε...καταλαβαίνεις!!
Είναι που λες Παρασκευή βράδυ και έχουμε τραπέζι -κλασσικά- στο Ελληνάδικο όπου πέφτει μπροστά μας όλη η παρέα των hot αγοριών αποφοίτων του '95 του ιδιωτικού εκπαιδευτηρίου...Κάποιος από την παρέα είχε εξοχικό σε γειτονική περιοχή και έκαναν κοσμική έξοδο στα λημέρια μας..φυσικά χωρίς τραπέζι.
Τι ήταν να δουν τη Βανέσα κι εμένα...να σου τα πουλάκια μου...αγκαλιές, φιλιά, χαιρετούρες... "τι κάνετε εσείς εδώ?" -"εμείς εδώ παραθερίζουμε, εσείς πώς και..?"και με τα πολλά, ξέμειναν- και καλά- δίπλα μας...
Ανάμεσα στους γκομέναρους λοιπόν ήταν κι ένα από τα outsider εκείνης της παρέας...όχι επειδή δεν ήταν ωραίος...κάθε άλλο, απλά επειδή σε αντίθεση με όλους τους άλλους που είχαν τιμήσει λίγο ή πολύ τον θηλυκό πληθυσμό του σχολείου, αυτός δεν είχε δώσει δείγμα γραφής.
Πάντα με τράβαγαν εμένα αυτοί οι μυστήριοι τύποι, που χρησιμοποιούσαν και λίγο το περιεχόμενο του κρανίου τους... μ΄ένα χαμόγελο θανατηφόρο, ψηλό αγόρι, δεμένο... σκέτος πειρασμός... κι από το μπίρι-μπίρι περί ανέμων και υδάτων...κοίτα να δεις που καταλήξαμε να χορεύουμε τσικ του τσικ όλο το ρεπερτόριο από την "Ξυπόλητη χορεύω" Καίτη Γαρμπη μέχρι το "Δηλητήριο που κράτησες για μένα..." Βασίλη Καρρά
Ω,ναι κοπελιά μου, θυμάμαι μέχρι και τι φορούσα εκείνο το βράδυ που πολύ μου άρεσα "κι αυτό έβγαινε και προς τα έξω", αλλά πιο πολύ θυμάμαι αυτή την ένταση,τη φλόγα που είχε ανάψει μεταξύ μας και την επισφράγισε αυτό το ένα και μοναδικό καταπληκτικό φιλί...!!!
Καλά θυμάσαι...εγώ είπαμε τα είχα με τον Πάνο,"λεπτομέρεια" για την οποία είχα "παραλείψει" να ενημερώσω τον ωραίο συναπόφοιτο, ο οποίος Πάνος αφήκνειτω την επομένη το πρωί για ΣΚ...άκου τώρα και τη συνέχεια...
Υποδέχομαι λοιπόν το αγόρι μου μετά βαϊων και κλάδων,όπου με βρίσκει το Σαββατόβραδο να μουτζώνω αυτοκρατορικά με τις πατούσες το ταβάνι...με εννοείς...
Η παρέα των ωραίων έχει ενημερωθεί από τη Βανέσσα για τη βραδυνή μας έξοδο στο κλαμπ της περιοχής και μας επισκέπτονται για 2η συνεχή βραδυά και με τραπέζι αυτή τη φορά φάτσα απέναντι στο δικό μας.
Άπαντες παρόντες σε αμφότερες τις παρέες και εμφανίζεται η δικιά σου με μίνι εφαρμοστό ξώπλατο φόρεμα και 12ποντο πέδιλο, με τη σχέση αλλά μπρατσέτα...διασχίζω τα τραπέζια χωρίς να χαιρετίσω τους μουσαφίρηδες και βρίσκω τους δικούς μου.
Παγομάρα οι φιλενάδες μου, κόκκαλο το ωραίο αγόρι κι εγώ άνετη να χαμουρεύομαι με τον μισομερίδα γκόμενό μου!!
Έφαγα ένα X κοπελιά μου από το πλάσμα...όλο δικό μου, και καλά να πάθω δηλαδή, γιατί το έπαιξα άσχημα το αγόρι και δεν του άξιζε...
Αργότερα έμαθα ότι το συγκεκριμένο σκηνικό είχε συζητηθεί στις παρέες των αποφοίτων και φυσικά είχε εμπλουτιστεί και με το απείρου κάλους σκηνικό της 5ήμερης όπου το τελευταίο βράδυ είχα κατεβάσει μια κανάτα σφηνάκια μόνη μου και ξέρναγα σαν το κατσίκι μέσα στο κλαμπ μπροστά σε όλη μου την τάξη!! Τρελό ξεφτηλίκι σου λέω, ακόμα ντρέπομαι...
Εννοείται ότι για άλλη μια φορά εγώ δεν έχω συνειδητοποιήσει το μέγεθος της μαλακίας μου και ότι εκείνο το βράδυ κατέληξα με τον Πάνο στην παραλία να μουτζώνω τ΄ αστέρια
αυτή τη φορά...
Εχθές το βράδυ που λες, έρχεται επίσκεψη η κουμπαρονονά του μικρού μου ανσαμπλ με την κουμπαροαδερφή της, κόρες καθηγητή του σχολείου μας και φυσικά συναπόφοιτες, νεότερων ετών βέβαια, και πάνω στην κουβέντα που πετάει η μικρή το όνομα του όμορφου και την παρουσία του στο reunion προ μηνός...τι ήταν να μου το πει...μου φούντωσε πάλι μέσα μου ο έρως από το νεανικό θέρος...
Σημειωτέον δε ότι όλα αυτά τα χρόνια τον έχω ψάξει κατά καιρούς στον κυβερνοχώρο, αλλά δεν υπάρχει πουθενά!! Και μπαίνουμε στη σελίδα του συλλόγου των αποφοίτων όπου υπάρχει μία και μοναδική φωτογραφία του... Πανέμορφος άντρας στο κατώφλι των 40 του Μαϊων, χωρίς μαλλιά μεν, με πλατάρες και υπέροχα δάχτυλα δε,να θες να τον πιεις στο ποτήρι που κρατούσε... Το αναλλοίωτο στο χρόνο χαμόγελό του φανέρωνε τη σιγουριά του γοητευτικού άντρα αλλά και το γεγονός ότι μάλλον είναι ανύπαντρος ο χριστιανός (συμπέρασμα στο οποίο καταλήξαμε από κοινού με τη Βανέσσα, μελετώντας το "περιστατικό" στον απογευματινό μας καφέ)
Όπως καταλαβαίνεις κοπελιά μου, θα φροντίσω να βρω επαφή, διότι -αν μη τι άλλο- του χρωστάω μια συγνώμη του ανθρώπου... όχι επειδή τώρα είμαι εγώ ελεύθερη κι αυτός ένας κούκλος, όοοοχι, απλά για να ελαφρώσω το κάρμα μου από την αδικία...
Έπεται συνέχεια...
Stay tuned
Love
Κάτια
Και κάθομαι που λες κοπελιά μου να σου τα πω και δεν ξέρω από που να το πιάσω και ποιο ν' αφήσω.. Ακούω και τον Μητσιά στο ραδιόφωνο κι έχω φτιαχτεί μέρα μεσημέρι..
"Αυτά τα χέρια είναι δικά σου και τα 'χεις στείλει για να με δικάσουν..." μ΄ακούς Θεέ μου ή πάλι τσάμπα πίνω...???!!!
Όπως καταλαβαίνεις σήμερα το μενού έχει γκομενικά...γιατί καλά φάγαμε και διασκεδάσαμε με τις παρέες,αλλά σαν τα αισθηματικά δεν έχει...
Χαζοχαζεύω λοιπόν προχθές το βράδυ, μετά τη δουλειά, στο FouBou και με τρώει ο -να μην πω-μου και μπαίνω στο προφίλ του Πάνου με τον οποίο σημειωτέον έχουμε γίνει "ξε-φίλοι" από τότε που το λήξαμε...και βλέπω φάτσα μόστρα φωτό από γάμο (όχι τον δικό του,καλεσμένος είναι) ανγκαζέ με την καινούρια αγαπημένη!!! Με το λευκό πουκάμισο και τα μανικετόκουμπα που είχαμε αγοράσει μαζί για το γάμο της αδερφής μου, να καμαρώνει σα γύφτικο σκεπάρνι το χρυσό μου...τύπου "έχω γκόμενα και να σκάσεις!" και ξυπνάει μέσα μου η πράσινη σαύρα!!Ποια είναι αυτή? Η ζήλια φυσικά κοπελιά μου...μα τι ερώτηση!!
Και σε αυτό το σημείο έχω να σχολιάσω τα εξής:
1ov: Μεγάλος ρουφιάνος το fb και γενικά τα social media...
2ov: Εννοείται ότι κι εγώ πολλές φορές ποστάρω διάφορα με την ελπίδα να τα δει και να σκάσει...(και να σου πω...έχει συμβεί!!!Yes!!!)
3ov: Δεν θα κάνω κι εγώ σχέση κάποτε...θα σε πεθάνω στις φωτό βρε άτιμε, δε θα προλαβαίνεις να με βλέπεις να αλλάζω συνολάκια και να βγαίνω στα μπαράκια...ελπίζω όχι με το Π μέχρι τότε...
Και πες μου εσύ τώρα πώς και πότε λήγουν αυτές οι σχέσεις...Τι, επειδή δεν είμαστε μαζί, και καλά...επειδή αυτός είναι με άλλη κι εγώ "παντού και πουθενά"..??
Δεν τελειώνουν έτσι αυτά κοπελιά...σε στοιχιώνουν για καιρό...και η απόδειξη είναι ότι το ίδιο βράδυ είδα όνειρο με το ζεύγος και ξαφνικά σκάω εγώ,με αναγνωρίζει η γκόμενα (την οποία δε λες και αδύνατη...) και πιανόμαστε μαλλί με μαλλί για τα τσακίρικα μάτια του playboy τσέπης...και μετά ξύπνησα!!
Μα πόσο κουλή πια...
Love
Κάτια
