Είναι και κάτι μέρες βρε παιδάκι μου, που αυτός ο πονοκέφαλος σου τρυπάει το μυαλό,το όποιο μυαλό έχει απομείνει τέλος πάντων...και είναι τότε που αισθάνεσαι πιο έντονη παρά ποτέ τη ανάγκη να χαθείς...
Δεν ξέρω για σένα κοπελιά μου,εγώ πάντως ,όταν θέλω να ξεφύγω από τη ζοφερή πραγματικότητα, καταφεύγω στο ένδοξο παρελθόν!!!
Το 'χεις καταλάβει μάλλον...
Και τι πιο ένδοξο στη ζωή μας από τα νεανικά καλοκαίρια...?
1997 λοιπόν, απόφοιτος λυκείου πλέον,διακοπεύω στο γνωστό καλοκαιρινό θέρετρο με όλη την τρελοπαρέα...Μόνικα,Βανέσα, η αδερφή μου με τον γκόμενο και λοιποί "συγγενείς"...
Εγώ επιτέλους έχω μια κανονική σχέση,με τον Πάνο(τον playboy τσέπης που σου λεγα τις προάλλες) από το Πάσχα του ίδιου έτους, αφού είχα επιστρέψει από την 5ήμερη του σχολείου στη Ρόδο...Γνωριστήκαμε, ερωτευτήκαμε, πήγαμε και 15 μέρες διακοπές στο νησί μου...αξέχαστα περάσαμε...καταλαβαίνεις!!
Είναι που λες Παρασκευή βράδυ και έχουμε τραπέζι -κλασσικά- στο Ελληνάδικο όπου πέφτει μπροστά μας όλη η παρέα των hot αγοριών αποφοίτων του '95 του ιδιωτικού εκπαιδευτηρίου...Κάποιος από την παρέα είχε εξοχικό σε γειτονική περιοχή και έκαναν κοσμική έξοδο στα λημέρια μας..φυσικά χωρίς τραπέζι.
Τι ήταν να δουν τη Βανέσα κι εμένα...να σου τα πουλάκια μου...αγκαλιές, φιλιά, χαιρετούρες... "τι κάνετε εσείς εδώ?" -"εμείς εδώ παραθερίζουμε, εσείς πώς και..?"και με τα πολλά, ξέμειναν- και καλά- δίπλα μας...
Ανάμεσα στους γκομέναρους λοιπόν ήταν κι ένα από τα outsider εκείνης της παρέας...όχι επειδή δεν ήταν ωραίος...κάθε άλλο, απλά επειδή σε αντίθεση με όλους τους άλλους που είχαν τιμήσει λίγο ή πολύ τον θηλυκό πληθυσμό του σχολείου, αυτός δεν είχε δώσει δείγμα γραφής.
Πάντα με τράβαγαν εμένα αυτοί οι μυστήριοι τύποι, που χρησιμοποιούσαν και λίγο το περιεχόμενο του κρανίου τους... μ΄ένα χαμόγελο θανατηφόρο, ψηλό αγόρι, δεμένο... σκέτος πειρασμός... κι από το μπίρι-μπίρι περί ανέμων και υδάτων...κοίτα να δεις που καταλήξαμε να χορεύουμε τσικ του τσικ όλο το ρεπερτόριο από την "Ξυπόλητη χορεύω" Καίτη Γαρμπη μέχρι το "Δηλητήριο που κράτησες για μένα..." Βασίλη Καρρά
Ω,ναι κοπελιά μου, θυμάμαι μέχρι και τι φορούσα εκείνο το βράδυ που πολύ μου άρεσα "κι αυτό έβγαινε και προς τα έξω", αλλά πιο πολύ θυμάμαι αυτή την ένταση,τη φλόγα που είχε ανάψει μεταξύ μας και την επισφράγισε αυτό το ένα και μοναδικό καταπληκτικό φιλί...!!!
Καλά θυμάσαι...εγώ είπαμε τα είχα με τον Πάνο,"λεπτομέρεια" για την οποία είχα "παραλείψει" να ενημερώσω τον ωραίο συναπόφοιτο, ο οποίος Πάνος αφήκνειτω την επομένη το πρωί για ΣΚ...άκου τώρα και τη συνέχεια...
Υποδέχομαι λοιπόν το αγόρι μου μετά βαϊων και κλάδων,όπου με βρίσκει το Σαββατόβραδο να μουτζώνω αυτοκρατορικά με τις πατούσες το ταβάνι...με εννοείς...
Η παρέα των ωραίων έχει ενημερωθεί από τη Βανέσσα για τη βραδυνή μας έξοδο στο κλαμπ της περιοχής και μας επισκέπτονται για 2η συνεχή βραδυά και με τραπέζι αυτή τη φορά φάτσα απέναντι στο δικό μας.
Άπαντες παρόντες σε αμφότερες τις παρέες και εμφανίζεται η δικιά σου με μίνι εφαρμοστό ξώπλατο φόρεμα και 12ποντο πέδιλο, με τη σχέση αλλά μπρατσέτα...διασχίζω τα τραπέζια χωρίς να χαιρετίσω τους μουσαφίρηδες και βρίσκω τους δικούς μου.
Παγομάρα οι φιλενάδες μου, κόκκαλο το ωραίο αγόρι κι εγώ άνετη να χαμουρεύομαι με τον μισομερίδα γκόμενό μου!!
Έφαγα ένα X κοπελιά μου από το πλάσμα...όλο δικό μου, και καλά να πάθω δηλαδή, γιατί το έπαιξα άσχημα το αγόρι και δεν του άξιζε...
Αργότερα έμαθα ότι το συγκεκριμένο σκηνικό είχε συζητηθεί στις παρέες των αποφοίτων και φυσικά είχε εμπλουτιστεί και με το απείρου κάλους σκηνικό της 5ήμερης όπου το τελευταίο βράδυ είχα κατεβάσει μια κανάτα σφηνάκια μόνη μου και ξέρναγα σαν το κατσίκι μέσα στο κλαμπ μπροστά σε όλη μου την τάξη!! Τρελό ξεφτηλίκι σου λέω, ακόμα ντρέπομαι...
Εννοείται ότι για άλλη μια φορά εγώ δεν έχω συνειδητοποιήσει το μέγεθος της μαλακίας μου και ότι εκείνο το βράδυ κατέληξα με τον Πάνο στην παραλία να μουτζώνω τ΄ αστέρια
αυτή τη φορά...
Εχθές το βράδυ που λες, έρχεται επίσκεψη η κουμπαρονονά του μικρού μου ανσαμπλ με την κουμπαροαδερφή της, κόρες καθηγητή του σχολείου μας και φυσικά συναπόφοιτες, νεότερων ετών βέβαια, και πάνω στην κουβέντα που πετάει η μικρή το όνομα του όμορφου και την παρουσία του στο reunion προ μηνός...τι ήταν να μου το πει...μου φούντωσε πάλι μέσα μου ο έρως από το νεανικό θέρος...
Σημειωτέον δε ότι όλα αυτά τα χρόνια τον έχω ψάξει κατά καιρούς στον κυβερνοχώρο, αλλά δεν υπάρχει πουθενά!! Και μπαίνουμε στη σελίδα του συλλόγου των αποφοίτων όπου υπάρχει μία και μοναδική φωτογραφία του... Πανέμορφος άντρας στο κατώφλι των 40 του Μαϊων, χωρίς μαλλιά μεν, με πλατάρες και υπέροχα δάχτυλα δε,να θες να τον πιεις στο ποτήρι που κρατούσε... Το αναλλοίωτο στο χρόνο χαμόγελό του φανέρωνε τη σιγουριά του γοητευτικού άντρα αλλά και το γεγονός ότι μάλλον είναι ανύπαντρος ο χριστιανός (συμπέρασμα στο οποίο καταλήξαμε από κοινού με τη Βανέσσα, μελετώντας το "περιστατικό" στον απογευματινό μας καφέ)
Όπως καταλαβαίνεις κοπελιά μου, θα φροντίσω να βρω επαφή, διότι -αν μη τι άλλο- του χρωστάω μια συγνώμη του ανθρώπου... όχι επειδή τώρα είμαι εγώ ελεύθερη κι αυτός ένας κούκλος, όοοοχι, απλά για να ελαφρώσω το κάρμα μου από την αδικία...
Έπεται συνέχεια...
Stay tuned
Love
Κάτια
