Πέμπτη βραδάκι,γύρω στις 8, κατηφορίζω προς Κολωνάκι για να συναντήσω την αγαπημένη μου Ελπίδα.Με αυτό το κορίτσι είμαστε φίλες και συμμαθήτριες από το νηπιαγωγείο και δεν έχουμε χαθεί ποτέ!! Την Ελπίδα την αγαπώ και τη θαυμάζω για πολλούς λόγους, αλλά πιο πολύ για την ικανότητά της να βάζει πολύ υψηλούς στόχους και τους κατακτά!
Θυμάμαι στο σχολείο τη γυμναστικού που την είχε εξαιρέσει από τους παραδοσιακούς χορούς γιατί "έσερνε τα πόδια της " κι εκείνη, μετά το Λύκειο, πήγε σε σχολή χορού παράλληλα με το Πανεπιστήμιο - στο οποίο πέρασε 1η!! - και την καριέρα στελέχους στον τραπεζικό κλάδο, και 12 χρόνια αργότερα πήρε και το Πτυχίο της Χορογράφου!! Τα τελευταία χρόνια την Ελπίδα την έχω ταυτίσει στο μυαλό μου με την Κάρι Μπράτζο (Sex And the City, you know) κι αυτό γιατί είναι αδύνατη, μικροκαμωμένη και με ακαταμάχητο στυλ!!
Έχουμε δώσει λοιπόν ραντεβού με το κορίτσι μου, για ένα κρασί και λίγο κους-κους τα δυο μας, πριν πάμε στην παρουσίαση του βιβλίου μιας άλλης, επίσης καλής φίλης και συμμαθήτριας, σε κεντρικό ξενοδοχείο των Αθηνών ιδιοκτησίας της οικογένειας της συγγραφέως για περίπου μισό αιώνα. Η εκδήλωση, το απαύγασμα της κοσμικότητας των προηγούμενων δεκαετιών με τον μετρ του savoir vivre στην παρουσίαση και την "Πριγκίπισσα Τατιάνα της Ελλάδος" -όπως την προσφώνησαν- να προλογίζει το υπέροχο κατά τα άλλα βιβλίο της αριστοκρατικής μου συμμαθήτριας!
Και κάπου εκεί, ανάμεσα στα ψαγμένα finger foods, τους παλιούς συμμαθητές και τους κοσμικογράφους του εγχώριου τύπου, θυμήθηκα την πρώτη μου αποβολή στη Β' γυμνασίου, την οποία την φάγαμε με την Ελπίδα γιατί ανταλλάζαμε "χαρτάκι" και το κάναμε τόσο απροκάλυπτα οι άχρηστες που φυσικά το έπιασε ο καθηγητής!! Μεγάλη ιστορία τα "χαρτάκια" στο σχολείο, τα θυμάσαι κοπελιά μου?
Εκεί μέσα έχουν καταγραφεί χιλιάδες γεγονότα της εφηβικής προσωπικής μας ζωής μαζί με τα πρωτόγνωρα -τότε- συναισθήματα της καψούρας για το άτριχο ακόμα αγοράκι που περνιόταν και για top γκομενάκι, της δεδομένης συστολής που μας προκαλούσε ο φόβος μιας ενδεχόμενης απόρριψης, αλλά και της αχόρταγης ανάγκης να ανακαλύψουμε τα "μυστικά της ζωής" !! Και τώρα που το συνειδητοποιώ, αυτά τα συναισθήματα με συνοδεύουν ακόμα... ή που έχω παραμείνει έφηβη κι αυτό είναι υγιές, ή που είμαι εντελώς ανώριμη και κάτι θα πρέπει να κάνω γι αυτό...Μάλλον θα επιλέξω την πρώτη εκδοχή και θα προχωρήσω παρακάτω διευκρινίζοντας ότι την αποβολή δεν τη φάγαμε επειδή γράφαμε χαρτάκι εν ώρα μαθήματος, αλλά διότι η Ελπίδα, από την αγωνία της να μην το διαβάσει ο καθηγητής δημοσίως, άρχισε να του λέει μαλακίες τύπου "είναι φασιστικό αυτό που κάνετε,δεν σας επιτρέπω, το χαρτάκι είναι προσωπικό μου δεδομένο" και άλλα τέτοια κουλά...και κάπως έτσι καταλήξαμε στον Γυμνασιάρχη!!
Βλέπεις, ο συγκεκριμένος γραπτός διάλογος αναφερόταν φυσικά σε γκόμενο (περιέργως δεν θυμάμαι σε ποιόν!!), και περιείχε το όνομα του συμμαθητή συνοδευόμενο από τον extreme χαρακτηρισμό "μαλάκας", ανεπίτρεπτο να εκφραζόμαστε τοιουτοτρόπως, οπότε, και στο γραφείο θα καταλήγαμε ούτως ή αλλιώς και ρόμπα θα γινόμασταν στην τάξη!!
Μη στα πολυλογώ, διήμερη φάγαμε εν τέλει!! Την πρώτη μας...εννοείται καλέ ότι ακολούθησαν κι άλλες...μία το χρόνο ανελλιπώς!! Εννοείται ότι ο μπαμπάς μου ακόμα νομίζει ότι ήμουν άρρωστη εκείνες τις μέρες που δεν πήγαινα σχολείο.Ας είναι καλά η μανούλα, που ήταν και γιατρός, αλλά κυρίως "συνεργάσιμη" -όπως όλες οι μανούλες- και με κάλυπτε πάντα και μου δικαιολογούσε και τις απουσίες!!!
Λες γι αυτό να έχω καταλήξει να ζω πάλι μαζί της στα 35 μου??
Τι να πω? Θα δείξει...
Love,
Kάτια
