Ωχ Παναγία μου, βοήθειά μας!!

Χειμωνιάζει κοπελιά μου, κι όσο χειμωνιάζει τόσο εμένα το μυαλό μου τρέχει σε άστρα,φεγγάρια κι αμμουδιές...
Ίσως γιατί μου λείπει η επαρχιακή κωμόπολη και οι ξέγνοιαστες βραδιές της με τους φίλους της καρδιάς μου, τους όμορφους ανθρώπους και τα τραγούδια τους που τα λούζουν τα καλοκαιρινά φεγγάρια... Ίσως πάλι γιατί το χειμώνα τη θες πιο πολύ τη συντροφιά, και το τζακάκι με το ποτάκι θέλουν μοιρασιά...
Ίσως και μόνο γιατί έχω δει πολλές ειδήσεις τις τελευταίες μέρες και μόνο πόνο συναντώ, θλίψη και σιωπή...όχι όμως ησυχία, όχι γαλήνη...μόνο σιωπή...Αυτή την επικίνδυνη, βουβή σιωπή που σε κάνει να σκέφτεσαι"πότε θα ξεσπάσει η καταιγίδα?"
Βλέπεις ανθρώπους νοικοκυραίους, κυράδες παστρικές,πρόσωπα καθαρά,μάτια γυάλινα...βλέπεις παιδιά...μικρούς αγγέλους να τους φέρνει το κύμα στις πόρτες των σπιτιών...στις "δαντελένιες ακρογιαλιές" αυτής της όμορφης και παράξενης πατρίδας που λέει κι ο ποιητής...και καλά τα λέει, γιατί ωσάν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα...
Που σπαράζει σαν το πληγωμένο θηρίο που τη μια στιγμή γλύφει τις πληγές του και την επόμενη σβερκώνει και θηλάζει τ'ορφανό της διπλανής αγέλης...
Έτσι νιώθω...
Γιατί όλα είναι μέσα στο παιχνίδι της ζωής...κι αυτές τις μέρες ζούμε σε ρυθμούς προσφοράς...γιατί έτσι είμαστε οι άνθρωποι,οσμιζόμαστε την ανάγκη του άλλου σαν τα λαγωνικά και τρέχουμε ν' απλώσουμε το χέρι. Και θα μου πεις "δεν είναι όλοι έτσι..."  "και τι με νοιάζει?" θα σου πω, "εγώ μόνο αυτούς βλέπω,οι άλλοι δε με αφορούν, δεν χωρούν στον κόσμο μου...δεν τους θέλω ρε παιδί μου,πώς το λένε..." Εγώ βλέπω μόνο τον όμορφο, τον ασυμβίβαστο που περπατά με το κεφάλι ψηλά και κοιτά πάντα τον ήλιο,εγώ αγαπώ τον Άνθρωπο και τέτοιος θέλω να 'μαι...
Και ξέρω ότι το θέλεις κι εσύ...
Από μικρή μου άρεσαν τα Χριστούγεννα,τα αγαπούσα...όχι για τα δώρα...άλλα ήταν εκείνα που έκαναν τα παιδικά μου μάτια να γυαλίζουν...ήταν η ζεστή ατμόσφαιρα, το σπίτι που μοσχοβολούσε,το ξημέρωμα που μ'έβρισκε ξάγρυπνη παρέα με συγγενείς και φίλους,τα ζωντανά φωτάκια...η προσμονή...ο Άη-Βασίλης που πάντα έφερνε τα δώρα του αλλά δεν τον είχα δει ποτέ...
Θα σου πω το μυστικό μου κι ας με κοροϊδέψεις...Εγώ θα σου το πω!
Πιστεύω στον Άη-Βασίλη!!! Και ξέρεις γιατί? Γιατί τώρα που μεγάλωσα (λέμε τώρα), κατάλαβα ότι με αυτόν τον μάγκα Άγιο συμβαίνει το εξής μαγικό : μπορείς πάντα να τον περιμένεις κι αν τον πιστεύεις πραγματικά έρχεται κιόλας,πάντα (τσεκαρισμένο αυτό που σου λέω), μπορείς όμως όποτε θέλεις να παίρνεις εσύ το ρόλο του και να πηγαίνεις όπου αγαπάς...και ξέρεις τι? νιώθεις τα ίδια υπέροχα συναισθήματα και στις δύο περιπτώσεις!! Αυτό για μένα είναι μαγεία!!
Φέτος λοιπόν τα φερε έτσι το πράγμα να πιάσουμε δουλειά λίγο νωρίτερα, από τώρα, έτσι για να μπαίνουμε στο κλίμα, και να δώσουμε ότι μπορούμε, άλλος χρόνο, άλλος ρούχα, άλλος τρόφιμα κι όλοι μαζί το χέρι και πολλή αγάπη...
Και να δεις που φέτος θα 'ρθει ο Άη -Βασίλης και σ'εμάς...κοντοζυγώνει, εγώ στο λέω!!

Love,
Κάτια