Παραμύθι μέρος 1ο

-Να σου πω ένα παραμύθι?
-Θα σου πω ένα παραμύθι...το κουκί και το ρεβύθι.
Ναι σαν κι εκείνα που σου λεγε η μανούλα σου, αγκαλίτσα τα βράδυα και σου χάιδευε το κεφαλάκι μέχρι να σε πάρει ο ύπνος. Με νεράιδες και πρίγκηπες, άρχοντες και ξωτικά, μάγισσες και ιππότες...
Και μετά εσύ ονειρευόσουν γλυκά... και κάπου εκεί ξεκίνησε το κακό...γιατί νόμιζες καημενούλα μου ότι έτσι είναι και στην πραγματικότητα και από τότε που ενηλικιώθηκες (ίσως κι από πριν εδώ που τα λέμε), γύρευες να βρεις το "αληθινό" σου παραμύθι...
Όχι βρε κοπελιά, δεν τα λέω για σένα, self-service συνεδρία κάνω...και την πληρώνεις πάλι εσύ!!

Άκου τώρα το παραμύθι και σχολιάζουμε μετά...

Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν, ήταν μια γλυκιά και όμορφη νεράιδα, η Εστέλα, που αγαπούσε όλο τον κόσμο. Ήθελε να σκορπίζει γέλιο και χαρά, είχε πολλούς φίλους και αγαπούσε πολύ τα παιδιά και τα ζώα. Η Εστέλα, όταν ήταν πολύ νέα, γνώρισε έναν κόμμη, ο οποίος θέλησε να την παντρευτεί και γι αυτό την ξεγέλασε με ψέματα. Εκείνη, αθώα και ευκολόπιιστη καθώς ήταν, έπεσε στην παγίδα του Κόμμη Φρειδερίκου, κι έτσι παντρεύτηκαν και έκαναν παιδιά. Επειδή όμως ο Φρειδερίκος στην πορεία, από Κόμμης μεταλλάχθηκε σε κομοδίνο, μια ωραία πρωία, η Εστέλα αποφάσισε να τον στείλει πακέτο πίσω στην μανούλα του για να πάψει κι εκείνη να ταλαιπωρείται και να υποφέρει.

Της έμειναν όμως τα παιδάκια της και ένα κάρο χρέη -προίκα από τον δεκαετή γάμο της με το έπιπλο.

Αρκετό καιρό μετά από το χωρισμό της, και ύστερα από πολλές προσπάθειες και σκληρή δουλειά, είχε καταφέρει να βάλει τα πράγματα σε μια τάξη και είχε αρχίσει να ζει ξανά. Βρήκε τις παλιές της παρέες, έβλεπε τις φίλες της, δούλευε, έβγαινε που και που και γενικά χαιρόταν τη ζωή - στο πλαίσιο που οι συνθήκες της ζωης της το επέτρεπαν. Φυσικά, ούτε λόγος  για  άντρα - σύντροφο -σχέση και ού το καθεξής - μετά το κάζο που 'χε πάθει! Μόνο κάτι φλερτάκια και χαζοπεριπετειούλες ανευ περιεχομένου και σημασίας.

Βλέπεις, όσο κι αν βαθειά μέσα της εξακολουθούσε να πιστεύει στο όνειρο του παραμυθένιου έρωτα και της αληθινής αγάπης, είχε καεί τόσο στον χοιλό, που το γιαούρτι ούτε να το μυρίσει!!

Ώσπου μια μέρα...πέφτει στο δρόμο της ο άρχοντας Μπεαρντίνι. Όμορφος άντρας, γοητευτικός, με παράστημα και αέρα. Την πλησιάζει λοιπόν ευγενικά και τη φλερτάρει διακριτικά (κοινώς, παίζει με το μυαλό της). "Bonjorno principessa", της ψιθύρισε ο άρχοντας και συνέχισε:" Θα ήθελα να σε μάθω. Εάν μου το επιτρέψεις". Και σιγά που δεν θα του το επέτρεπε, αφού στο άκουσμα και μόνο της προσφώνησης,η Εστέλα είχε φορέσει ήδη το κρινολίνο και σουλατσάριζε στους πύργους και τα κάστρα αλά μπρατσέτα με τον άρχοντα...!! Κι εκείνος, που δεν ήταν και κανένας χθεσινός- τα χε τα χρονάκια του και τα χιλιομετράκια του - το πιασε με τη μία το σενάριο. Και θα μου πεις, τι πειράζει? Γούσταραν κι οι δυο να ζήσουν το παραμύθι...και καλά έκαναν! Και θα έρθω να συμφωνίσω μαζί σου, μόνο που ακόμα δεν έχεις δει τον δράκο!!
Διότι, ο καλός μας άρχοντας, "παρέλειψε" στην αρχή να δώσει μία βασική πληροφορία σχετικά με την προσωπική του ζωή...
Ή για να είμαστε και δίκαιοι, την έδωσε σε χρόνο παρελθοντικό.. "Είχα μια μακροχρόνια σχέση που έχει λήξει", είπε...
Αυτά τα ληγμένα...

Συνεχίζεται...

Love,
Κάτια