Το ερώτημα της ημέρας: Και τελικά τι μένει?
Έλα μου ντε βρε κοπελιά? Και πες μου εσύ, τι μένει...?
Τετάρτη βράδυ, στο ύψος της Αβάνας, σ ένα καινούριο Bistro, με αισθητική δε λέω... και ένα class που μας έχει λείψει, αφού το κατάπιε η μινιμαλιτέ της αριστερίζουσας τάσης, να καλούμαι να διαλέξω το ποτό μου από μια γκάμα μόλις 10 επιλογών. Και θα μου πεις "σιγά μαντάμ" και με το δίκιο σου, "που μέχρι πριν από μια πενταετία, μύριζες από μακριά το αλκοόλ και γινόσουνα ντέφι", αλλά όπως πολύ ευστοχα λέει η κουμπάρα μου "Επιτέλους, γίνεσαι κανονικός άνθρωπος". Εμ , καιρός μου ήταν κοπελιά...βλέπεις, προ ολίγων μηνών έκλεισα τα 35 για δεύτερη φορά κι έχω ακόμα να μάθω ...
Κι αν εσένα δε σου λέει κάτι ο περιορισμός στις επιλογές, εμένα μου λέει πολλά...
Πάντως όμορφο ήταν που με συνόδευε ο μπαμπάκας μου, ή εγώ εκείνον, όπως θες πάρτο, η ουσία δεν αλλάζει...Κοινή έξοδος, σε κοινό τόπο, με κοινή συνισταμμένη το σχολείο μας. Βλέπεις, τυγχάνει να είμαστε απόφοιτοι του ιδίου εκπαιδευτηρίου. Είχαμε και κοινούς καθηγητές, και κοινούς γνωστούς... Και καμάρωνε που λες ο μπαμπάκας που με συνόδευε, γιατί τελικά, τα κοινά είναι πιο πολλά, πιο δυνατά, πιο υγειή απ τα κενά.
Γι αυτό σου λέω αγάπη μου, κι αν δεν μπορείς να καλύψεις τα κενά, εστίασε στο να βρίσκεις τα κοινά. Για το δικό σου το καλό δηλαδή..
Διότι όπως πολύ συχνά σου λέω, σε τούτη τη ζωή, δεν είμαστε παρά συλλέκτες εμπειριών. Και εμπειρία είναι κάθετι που το σκέφτεσαι μετά από καιρό και σου ξυπνά συνάισθημα, εκείνο το ίδιο που ένιωσες, που έζησες.
Δεν έχει σημασία αν ήταν τα κακαρίσματα με τις φιλενάδες σου σε μια καλοκαιρινή βεράντα ή σε μία παραλία φορώντας boxerάκια Eros - καταλαβαίνεις τώρα - και unisex μακό με στάμπες. Μπορεί να ήταν κι εκείνο το μεσημέρι τυλιγμένη στα σεντόνια της φοιτητικής του/σου γκαρσονιέρας (καλά studio, μην προσβάλεσαι) που δεν ήθελες να σηκωθείς να βράσεις τα ρημαδομακαρόνια για να φαρμακώσετε και κάτι μετά από 12 ώρες ιδρώτα... Ακόμα όμως και η φορά που σπάραζες στον καναπέ με το τηλέφωνο ανα χείρας και τα μυξομάντηλα βουνό γύρω σου(γιατί είσαι και λίγο drama queen), περιγράφοντας στην κολλητή σου τις φρικιαστικές λεπτομέτρειες του κεράτου ή του φτυσίματος που μόλις είχες εισπράξει, ακόμα κι αυτό προίκα σου είναι, συναίσθημα, ένταση, ζωή...!!
Και μετά από το σύντομο αυτό παραλύρρημα, επανέρχομαι στο αρχικό ερώτημα:
Και τελικά τι μένει?
Όχι, απάντα τώρα αν μπορείς...απάντα!!
Love,
Κάτια
Μενει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια γκριζα μπριζα, ενα μεγαλο ψωμι χορηγεια μπαμπαδων για να μην πεθανουμε απο την πεινα αφου το χαρτζιλικι γινόταν martini & sprite, 5 αρσενικάκια να μη μας αφηνουν να αρθρωσουμε κουβεντα, κλαμματα ποοοολλλλαααα για μπαμπαδες - μαμαδες ή γκομενακια, λαγανα με αθλια καλαμαρακια και μια σφιχτη αγκαλιά που τα καταφεραμε ως εδω.... , τηλεφωνα σιωπηλά μεσα απο ντουλάπες για να μη μας ακουσουν, σκασμενα λάχστιχα στο Κεφαλαρι...
Θα κρατησω όμως το πολυ πολύ ΠΟΛΥ γελιο μεχρι δακρυων για τις ελαφροισκιωτες προσωπικότητες μας!!