Ωχ,Παναγία μου,πεθαίνω για 'σένα!!

Καλοκαίρι του 1993,οι γονείς χωρίζουν και πουλάνε τη μεζονέτα στο βόρειο προάστιο...Σκάει που λες φοβερή μαντάμ-τύπισσα με κόρη τρεντορόκ των early 90s -κολάν, καουμπόικη μπότα και ριχτή μπλούζα - ψηλή,με πυκνά καστανόξανθα μαλλιά, νταρντανογκόμενα 17 χρονών!! Στα 13χρονα μάτια μου βέβαια βλέπω τη Cindy Croford και έχω χαζέψει!!
 Η μαμά μου παραδίπλα βιώνει πολλαπλά εγκεφαλικά στο άκουσμα των προθέσεων της κυρίας να ξηλώσει τα γύψινα και τις ροζέτες από το ταβάνι και να μετατρέψει το -μην αγγίζετε- σαλόνι μας σε καθημερινό καθιστικό όπου θα τρώνε κιόλας!!! Βλέπεις, οι μίνι Βερσαλίες μέσα στις οποίες έζησα τα παιδικά μου χρόνια η κοντεσίνα τρομάρα μου, ήταν το Ελληνικό bigdream της κάθε μορφωμένης μεν,πτωχής πλην τίμιας δε,επαρχιοτοπούλας 
Περασμένα μεγαλεία κοπελιά... 
Αnyway,αυτό το φοβερό λιοντάρι (τη 17χρονη λέμε τώρα) έμελλε να το συναντήσω μια 5ετία αργότερα στην κομματική νεολαία, στην οποία με έχωσε μία άλλη αγαπημένη λιονταρίνα, και να μοιραστούμε τις ζωές μας με τη φίλη Αμαλία. 

Έχεις ακούσει για παράλληλες ζωές? Ε,αυτό ακριβώς!! 
Κυκλοφορούμε στις ίδιες περιοχές, βγαίνουμε στα ίδια στέκια, σπουδάζουμε στο ίδιο κολέγιο και χαράζουμε παρόμοιες πορείες ζωής,ερωτευόμαστε...συχνά,παθιασμένα, απόλυτα και αυθεντικά! Κλαίμε,χτυπιόμαστε,κρεμόμαστε με τις ώρες στα τηλέφωνα,ταξιδεύουμε,ζούμε η καθεμιά μας τις ιστορίες της. Κι όλα αυτά με διαφορά φάσης 5 χρόνων,μαγικό σου λέω!! 
Κι όταν πια γνωριζόμαστε,κολλάμε. Εκείνη μου μεταφέρει απόσταγμα εμπειριών προσπαθώντας να  με γλιτώσει από τη φθορά της επαφής με τον κάθε μαλάκα και εννοείται ότι εγώ, με τα μυαλά που κουβαλάω, πέφτω σαν το βόιδι σε κάθε λούμπα...
Από την άλλη, εγώ την κρατάω σε μόνιμη επαφή με την παιδικότητα, τον αυθορμητισμό και μία αέναη ανωριμότητα που τη λες και νιότη!!

Αυτό όμως που μας έδεσε περισσότερο με την Αμαλία ήταν οι απώλειες...των ανθρώπων που αγαπήσαμε και έφυγαν-με τον θετό μου αδερφό ήταν ζευγάρι για κάτι φεγγάρια πριν σκοτωθεί σε τροχαίο - των οικογενειακών μας επιχειρήσεων(πάει η δουλειά του μπαμπά με τα πολλά λεφτά), του επαγγελματικού μας προσανατολισμού(αφού δεν δουλεύαμε πια στην εταιρία του μπαμπά) και πρόσφατα του ίδιου του μπαμπά της...

Τις προάλλες λοιπόν,πίνοντας πρωινό καφεδάκι, αφού άνοιξαν επιτέλους τα σχολεία, αναρωτιόμασταν γιατί και πώς έγιναν έτσι οι ζωές μας...και στο τέλος αποφασίσαμε μέσα σε όλα, ότι τον φετινό χειμώνα  θα πηγαίνουμε ένα μπουζούκι τον μήνα απαραιτήτως,με ότι αυτό σημαίνει!! 

Οργανωθείτε κορίτσια...

Love,
Kάτια